Te weinig aandacht voor de uitvoering

Op een gegeven moment liep de organisatie binnen beter...
dus kon je meer tijd aan de buitenwacht gaan besteden.
Wanneer komt dan de politiek ook in beeld?
Die noemde je ook even want die ging zich op een gegeven moment ook meer bemoeien.
Ja, waar ik op een gegeven tegenaan liep...
was dat de wetgeving bijvoorbeeld een probleem was.
Ook een onderdeel van de taken van de RDW is testen en toelaten.
Dat is Europees geregeld, de Europese typegoedkeuring.
Maar de verzelfstandiging, ik was ook erg betrokken in het voortraject daarvan...
wat een beetje een feestje is van stafdirecteuren.
Dus de directeur personeelszaken, die over HR, die over financiën.
Dit was een stuurgroepje onder de plaats van het SG...
en daar zat ook het hoofd juridische zaken bij.
En bij de wetgeving, ik heb het diverse keren horen zeggen:
'We willen niet dat zo'n club op afstand straks discretionaire bevoegdheden heeft'.
Dus er is heel gedetailleerde wetgeving gemaakt...
hoe je precies moet testen, keuren en weet ik het allemaal...
waardoor ook mijn eigen mensen klaagden.
'Wij zijn vakmensen en wij hebben deskundigheid...
en ze kunnen veel meer aan ons overlaten'.
Juristen op het ministerie...
schreven Europese regelgeving nog weer gedetailleerder uit...
in Nederlandse regelgeving over hoe wij ons werk moesten doen.
Daar liep de branche ook tegenaan, die zei: Dat is onlogisch...
en dat is raar in dit en dat.
Dus toen had ik het ministerie nodig omdat gewoon die wetgeving anders moest.
Toen liepen we ertegenaan dat er inmiddels bezuinigingen waren...
en geen wetgevingsjuristen en er was ook vooral op juristen bezuinigd...
en zeker ook op het domein van de RDW, want dat is het dan.
Dat merkte ik ook aan de andere kant.
Ik heb het zelf meegemaakt als financieel directeur als er bezuinigd moest worden.
Er werd dan als eerst naar diensten als de RDW en de KNMI gekeken...
en niet naar de eigen tent, zeg maar, van een DG.
Maar goed, zo liep ik ertegenaan.
En een tweede manier waarop ik er tegenaan liep...
was: Ik overlegde alles met de branche.
Ik had een Centraal Overleg Bedrijfsleven RDW, het COBR...
om gewoon te horen: Wat gaat er goed? Wat gaat er niet goed? Wat zijn klachten?
Maar ook om dingen samen te doen.
We hebben, laat ik een voorbeeld noemen...
kentekening van brom- en snorfietsen ingevoerd.
Nou we dachten... want op een gegeven moment moesten die een kenteken.
Dan was het idee eigenlijk:
We gaan niet zomaar elke bromfiets...
op basis van chassisnummer in het register zetten.
Nee, we willen wel weten of dat inderdaad klopt.
We willen ook niet gestolen bromfietsen op die manier...
een onterechte eigenaar geven.
Die brom- en snorfietsen, die moesten langs...
de RDW heeft er ook geen capaciteit voor, dus ze gingen bij bedrijven in de markt langs.
Dus bromfietshandelaren.
Nou dus hoe doe je dat dan?
Als zo iemand dan iets tegenkomt wat gestolen is bijvoorbeeld...
Dan hebben we daarvoor bedacht...
Dan wordt er gezegd: Er is iets niet goed en u moet naar de RDW toe.
Wij hadden speciale middagen waar de politie dan ook bij was.
Want wij zijn ook... ook boa's op sommige punten, de RDW.
En dan werd er toch...
Ja, dan moet je gewoon hele goede afspraken maken...
en dan vind ik dat dat ook moet passen in hun bedrijfsvoering.
En hoe gaan we dat geautomatiseerd ondersteunen?
Dus ik sprak alles af...
en ging naar dat ministerie, en die waren ook wet- en regelgeving aan het maken...
en dan zei ik vanuit mijn overleg, want ik ging er ook blanco in hè?
Zodra bekend was dat we dat gingen doen...
gingen we met het bedrijfsleven om tafel van: Hoe gaan we dat samen doen?
Toen kwam ik op het ministerie en zelfs een DG destijds zei tegen mij...
Toen zei ik: Nee dat moet zus en zo.
'Nee dat gaan we niet doen'. Dan zeggen de juristen dit of dat.
Ik zeg van dat moet nog, dit, dat.
Ik heb het er met het bedrijfsleven over gehad.
'Ja, jij spreekt alles af met het bedrijfsleven'.
Ja, en dan voelden ze zich een beetje voor het blok gezet en zo.
Ik zeg: Ja, we moeten het toch ook samen doen?
Op een gegeven moment gingen de postkantoren sluiten.
Dus tenaamstellen en kentekens uitgeven. Dat is later zo'n kaartje geworden.
Dat hebben we naar het garagebedrijf gebracht.
Die konden gelijk het kenteken meegeven.
Dat was dienstverlenend enorm handig. Die garages vonden dat allemaal prachtig...
maar je moet er wel hele goede afspraken over maken.
Je gaat vanaf het begin denken: Hoe zetten we het op?
Toen werd er gewoon gezegd: 'Nee, wij maken wet- en regelgeving.
Wij gaan dat uitleggen en communiceren naar de branche toe...
zolang dat nog conceptwetten en -regels zijn'.
Is dat allemaal geheim en vertrouwelijk? Nou, ik deelde het gewoon.
Laat ik een voorbeeld noemen:
De wijziging van de APK-frequentie.
Er was... Europa schreef voor: Minimaal na vier jaar...
en dan een paar jaar twee jaar en dan elk jaar.
Wij hadden een '3-1-1', na drie jaar en dan elk jaar.
En Eurlings werd minister.
Die wilde dat veranderen.
Nou en dat was eigenlijk ook geen probleem...
want auto's zijn steeds veiliger, dus wij zaten ook...
Wij waren behoorlijk strenger dan de Europese minimumnorm.
Dus het moest 4-2-2, wat het nu is, worden.
Hij zat er net een paar maanden. Het was mijn eerste ontmoeting met hem.
Er zat een DG bij.
Het was ergens in juni of zo, maand of zes, zeven.
Dus ik ging daarheen en de vraag had ik al meegekregen:
Kan het per januari volgend jaar? Dus over een maand of zeven.
Dus ik dat intern nagevraagd, hè.
Ik zeg: Kan dat? 'Nee, dat kan niet.
We hebben daar minstens 12 of 15 maanden voor nodig'.
Dus met die boodschap in mijn achterzak ging ik daarheen.
Maar ik had al van tevoren bedacht:
Ik ga niet uitleggen wat er allemaal moeilijk en lastig aan is.
Dan krijg ik natuurlijk van: 'Is dat nou zo moeilijk?'
Er werd ook gezegd, aanvankelijk:
'Het is toch alleen een paar getalletjes veranderen?'
Ja, op DG-niveau.
Ik zei: Nee, het is veel meer werk.
Ik kan het allemaal wel toelichten, maar ik weet niet of dat zinvol is.
Er werd maar druk op mij, door die DG, Eurlings zei niet zoveel, uitgeoefend...
van: 'Kan dat nou toch niet, en dit en dat'.
Waarop ik het toch ging uitleggen.
Ik zeg: De mensen krijgen brieven, ook vanuit hun garages.
We moeten met het bedrijfsleven wat regelen...
dat die brieven niet meer verstuurd worden. We moeten zelf het systeem wijzigen.
Je hoort vaak verhalen dat ICT een spaghetti is.
Ik weet niet waar het APK-systeem nog meer aan gekoppeld is.
In ieder geval is er een koppeling met de politie.
Want de politie kan ook als ze rijden op de weg zien:
Is de auto wel of niet APK-gekeurd? Daar moet iets staan.
Die politiesystemen moeten aangepast worden.
Het CJIB verstuurt boetes en dergelijke. Dat moet aangepast worden.
Wij moeten zelf op onze website en we moeten als mensen bellen...
Het raakt zeven acht, negen, tien en misschien nog een paar andere systemen.
Daar moeten we goed naar kijken.
Nou, toch nog weer: 'Ja, kan het toch niet en dit en dat, hè'.
Toen zei ik op een gegeven moment: Weet je wat?
Ik was het zat.
Weet je wat, schrijf maar naar de Kamer 1 januari volgend jaar...
maar ik weet zeker dat de minister in november een brief kan sturen...
'Helaas vertraging en het wordt later'.
Toen zei Eurlings: 'Johan, we doen wat jij zegt...
We luisteren naar jou', zegt hij waar die DG bij zit.
Ik denk: O, jee.
Wat bleek toen, hij had net de dag ervoor...
een brief over de HSL moeten schrijven naar de Kamer...
voor de zoveelste vertraging.
Hij zei ook: 'Ik heb geen zin om weer een brief te sturen over vertraging.
Dat doe ik niet'. Zegt hij, dus nou...
Dus haast een beetje armpje drukken. Zo ging dat toen.