De reorganisatie van de politie was natuurlijk immens. En hij was ooit ingestoken vanuit de bedrijfsvoering, want dat was eigenlijk gewoon een efficiency opdracht: zorg dat er 230 miljoen bezuinigd wordt op de bedrijfsvoering. Zorg dat dat op orde komt, ICT voorop. En de toenmalige korpsleiding, beoogd korpsleiding - ik zat er toen nog niet in - zei: maar alleen de bedrijfsvoering reorganiseren, daar zit geen drive achter. Als we het doen, dan moet het ook over het operationele werk gaan.
En let op, mede ingegeven door de ervaringen in Denemarken, daar waren Gerard en Ruud geweest. Daar was de reorganisatie van de Nationale Politie ook. Eén van de landen die ons voorging. Maar daar waren, de prestaties bleven achter. De reorganisatie was geslaagd volgens het management, maar er was nog nooit zoveel criminaliteit geweest. Dus Gerard en Ruud hadden zoiets: je kan niet reorganiseren alleen op de bedrijfsvoering. Daar moet je ook operationele proces hebben. Nog sterker, daar beginnen we mee....
En wat ik ervan geleerd heb, is dat mijlpalenplanning helpt, maar niet als je erop afgerekend wordt. Dus waar ik altijd zelf heel veel moeite mee heb gehad: je moet een planning maken. En een mijlpalenplanning is heel goed, maar als je dan gemonitord wordt met de boodschap: je hebt een aantal vlaggen niet gehaald. Dat is evident aan zo'n proces. De vraag is: je probeert een koers uit te zetten en daar meetmomenten in te brengen, om toch iets van een vorm van grip te creëren, in de wetenschap dat per definitie elke planning uiteindelijk achterhaald wordt. Wat ik wel lastig vond, dat je daarop gemonitord werd. Terwijl, eigenlijk hadden we gezegd: hoe komt dat nou? Jullie zouden er eigenlijk van moeten leren. Dat is toch, vind ik, wel binnen, in Nederland. Hoe leer je nou als dingen niet goed gaan? De eerste reflex is altijd: wie is schuldig of wie is verantwoordelijk?
Afrekenen.
Eerst afrekenen. Als je wil leren... Waar de angst regeert, wordt niet geleerd. Als je wil leren, moet je de ruimte geven en moet je dat gesprek erover aangaan. Dus zo'n mijlpalenplanning is nodig, maar maak van tevoren maar eens heel duidelijk de afspraak: let op, dit is richtinggevend. Dit is de intentie en het is niet de resultaatverplichting, om het maar in die woorden te zeggen. Dat is één. Twee, in dat proces is draagvlak nou eenmaal toch van belang. En wij hadden toen, we gingen de medezeggenschap opbouwen. We kregen voor het eerst een centrale medezeggenschap, maar we hadden ook nog de vakbonden. Die door Nationale Politie een heel ander positie hebben gekregen, ook volledig onderschat in het begin. De vakbonden kregen een heel andere positie dan in het verleden, dus je moet het dan ook met elkaar doen. En zorg dat je die mensen ook bij je houdt, want als dat eenmaal tegen je gaat werken, vakbonden hebben helemaal een uitstekend goed netwerk in de politiek. Voordat je het weet, krijg je allemaal vragen, het remt. Dus je moet dat ook met elkaar willen doen.
En ik denk dat je uiteindelijk in moet zien dat zo'n reorganisatie die gepland was in twee jaar, dat dat gewoon niet kan. We hebben er uiteindelijk in formele zin vijf jaar over gedaan, of zes jaar. Maar ik durf de stelling aan, nog steeds aan, dat de politie...
Nog steeds bezig is.
Nog steeds bezig is.
Het is zich nog aan het zetten.
Aan het zetten. Een aantal dingen is wel geregeld, een aantal dingen nog niet. En je leert ook. Dingen die je bedacht hebt, moet je ook durven, weer durven bij te stellen. Dus het is ook een lerend traject.