Maar dat is dus iets van risico-uitsluiting, risicomijdend, versus risico-acceptatie. En ik ben dus gewoon voor die laatste. Ik kan niet optimale veiligheid garanderen. En als ik zo de straat op ga, kan ik ook aangereden worden of overvallen worden. Dus die, dat risico uitsluiten, dat is iets wat volgens mij een utopie is.
Dus accepteer risico's en ga daar op een goede wijze mee om. En als het een keer fout gaat, probeer de fout te herstellen en probeer er van te leren. Dat is iets wat ik in Nederland best heel lastig vind, omdat - heb ik net heel kort aangeroerd - gelijk is de vraag: wie is verantwoordelijk? Als je die vraag stelt, dan is het gevolg, dan kan het zijn dat een organisatie zich naar binnen keert of een organisatie bang wordt om fouten te maken of dan maar niks doet, terwijl dat juist niet de bedoeling kan zijn. Dus een, het accepteren dat dingen niet altijd goed gaan, ook bij de overheid niet.
En als dat gebeurt, dat je dan van diezelfde overheid mag verwachten dat je dat herstelt, maar dat je dan ook de kans geeft om ervan te leren. Als mensen eenmaal de fout hebben gemaakt, ook bestuurders, mijn stelling is: die maken ze nooit weer. Dus haal ze dan niet weg. Die hebben de ervaring hoe het niet moet. Dat heb ik ook wel gezien indertijd als korpschef.
Zo gauw je iets laat onderzoeken of er komt een onderzoekscommissie, die gaan je nooit een tien geven. En dat is niet erg, maar als je dan een rapport krijgt met aanbevelingen, want het wordt gezegd: dus dat ging verkeerd en wie was daar verantwoordelijk voor? Dan haal je het lerend vermogen uit je organisatie. Als je dan al inspecteert, als je dan al... Doe dat dan met een houding: hoe kunnen we het de volgende keer beter doen?
Dan krijg je een ander type. Dan doet taal er ook toe. Ik zeg altijd: je kan zeggen iets onvoldoende is. Je kan ook zeggen dat het nog niet voldoende is. Volgens mij zeg je qua feiten hetzelfde, maar er zit een hele andere toon achter.
Dus daar, dat is ook wel iets wat ik in mijn eigen organisatie heb gezien, waar we mee geconfronteerd zijn in de afgelopen tien jaren. Onderzoeksrapporten en alles. Commissie Schneiders, whatever. Waarbij ik zeg: probeer dat nou op een positieve toon neer te zetten, zodat je de organisatie ook de kans krijgt om te leren. En vraag niet de hele tijd: wie was het?
En: die moet weg. Als ik een fout maak die echt ingrijpend is en ik herken dat, ik zie dat in, dan is de kans dat ik hem weer maak, is buitengewoon klein. --Dus geef mensen ook de kans.