Hoe moet je acteren als er zoiets gebeurt?
En ik had... Ik heb gezegd: dat moeten we een beetje protocolleren, dat je niet in de emotie van het moment dingen gaat doen waar je later spijt van krijgt.
Een beetje low profile, alsjeblieft. Dat was een beetje mijn instelling.
Ik heb later gemerkt dat dat zeer werd gewaardeerd, ook bij de krijgsmacht zelf. De woordvoering over de feiten, het feitenrelaas werd door de, heb ik overgelaten aan de Commandant Strijdkrachten.
Ik ben een politicus. Dat was ik toen natuurlijk ook. En dan is altijd de verleiding om zelf iets te gaan doen en maar in beeld te komen. Dat heb ik bewust niet gedaan.
Het had ook een beetje te maken met die levenservaring die ik had. Behalve het ene moment, toen de zoon van de van de kersverse Commandant der Strijdkrachten sneuvelde.
Ik werd ook nog een keer opgebeld door Gerdi Verbeet, toenmalige voorzitter van de Tweede Kamer, die aan mij vroeg: Eimert, help me eens eventjes. Want wat voor soort aandacht moet die kamer geven aan het sneuvelen van militairen?
Want de debatten over missies en de verlenging van missies waren altijd hele sensitieve, hoogwaardige, belangrijke debatten in de Kamer. En het was goed dat ze me belde.
Ik zeg: Gerdi, ga er maar van uit dat hier nog meer volgen, dus doe het bescheiden. Ga daar niet met een groot ceremonieel in de Kamer, met tranen in de ogen bij staan, want daar krijg je later spijt van.
Dus meld het, zeg er iets over, en ga verder gewoon je werk doen. En daar is ze me later wel dankbaar voor geweest, want dat heeft ze 25 keer moeten melden.
Dus zo moet je een, moest je een beetje... En het zal jou als historica goed doen, maar het feit dat ik veel historische kennis heb opgedaan, speelt daar een beetje rondom, diffuse rol als kader, dat je niet al te snel over de top reageert.