De 5-minutenregistratie: de immense afstand tussen minister en praktijk

Soms weten mensen ook niet dat dingen niet lukken.
Ik heb wel eens vaker het voorbeeld gegeven van de 5-minutenregistratie in de thuiszorg.
Ja, ik las het.
Ik hoorde Hugo de Jonge in 2019 op de radio zeggen: 'Ik ben nu de minister...
en die gaat de 5-minutenregistratie in de thuiszorg nu echt afschaffen.'
En toen kreeg ik een heel sterk déjà vu-gevoel.
Toen dacht ik nog: misschien heb ik mijn herinnering mooier gemaakt dan die is...
en denk ik dat ik het heb afgeschaft.
Toen ging ik kijken en bleek ik het te hebben afgeschaft...
ook te hebben getekend, besproken met de Tweede Kamer.
Maar er moest nog heel wat gebeuren daarna om dat ook echt in de praktijk te krijgen.
Dus de afstand tussen bewindspersoon...
en de leraar, de wijkverpleegkundige die daarmee moet werken, is immens.
En hier leidde dat ertoe dat de NZa...
de zorgverzekeraars, de cliëntenorganisaties...
iedereen die daar nog iets mee moest doen, lag met elkaar in de clinch.
Ik ging weg. Mijn opvolger heeft nog wat geprobeerd.
Haar opvolger, Martin van Rijn, had ook nog wat andere dingen aan zijn hoofd.
En toen bleek dus opeens dat tien jaar later er nog helemaal niks gebeurd was.
Een dag als minister is gewoon immens qua taken...
en alles wat je moet doen aan voorbereidingen van Kamerdebatten...
in de Kamer zitten, interne overleggen...
tassen met enorm veel stukken, lezingen geven.
Dus je probeert dat te doen door ook werkbezoeken te plannen.
Ik heb wel heel erg geleerd van een aantal tours die ik heb gemaakt...
want elk individueel werkbezoek, daar ligt de rode loper voor je uit.
En dan hoor je niet zoveel.
Hoewel ik ook wel eens een keer op weg naar een werkbezoek heb gebeld...
en tegen mijn secretaresse heb gezegd:
'Zeg het werkbezoek nu maar af, tenzij ze het anders gaan organiseren.'
Want het bleek gewoon een enorme lange lunch met de Raad van Bestuur te zijn.
En dan nog een half uur met de Raad van Toezicht en dan nog ergens...
Pluche om het pluche. -Precies, zoiets.
Maar ik ga op werkbezoek...
omdat ik met bewoners en met professionals wil praten. Dus als ze dat nu niet...
Ik heb genoeg aan een broodje in vijf minuten. Dat kunnen we lopend opeten.
Dus daar ga je een beetje op drukken.
En je hebt natuurlijk medewerkersprotocol en die proberen dat ook allemaal.
Maar dat is natuurlijk ook weerbarstig.
En dan weet je nog dat bij een werkbezoek dat je nooit alles...
Dan nog laat men altijd mooie dingen zien.
Dus het is ook altijd heel goed om te kijken of je even een uitstapje naar iets kan maken.
En dan zeg ik gewoon: 'Ik wil toch even iets van die leraren weten...'
En dan even kijken of je alleen met iemand kan komen te staan.
Ik probeerde ook wel zeer bewust af en toe bij lezingen of zo...
toch nog even een half uurtje, net als bij een receptie of zo, te blijven.
Heel veel bewindslieden, ook vaak noodgedwongen...
maar het is ook een beetje...
'Ik ben belangrijk en ik stap onmiddellijk weer in mijn auto'.
Soms is het juist heel goed, want daar hoor je wel wat.
Daar komen mensen op je af met vragen. -Met het rondhangen, ja.